ماهنامه صنعت کار نوشت؛ سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران(ایدرو) سازمان توسعه معادن و صنایع معدنی ایران(ایمیدرو) و سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی از جمله این سازمان‌ها هستند که در حوزه صنعت و معدن شکل گرفتند و هر کدام قرار بود بخش تحت پوشش خود را توسعه داده و به اصطلاح بخش صنعت کشور را برا دست یابی به اهداف عالی چشم انداز توسعه کمک کنند.
حالا سال‌ها ز تاسیس و بعد از آن تجهیز این سازمان‌ها گذشته، ایدرو امسال پنجاه ساله شد و ایمیدرو نیز اول چهل چهلی خود را آغاز کرد، اما این سازمان‌ها چقدر توانستند در نقش خود موثر ظاهر شوند؟ چقدر توانستند در اشتغالزایی، بومی سازی، نوآوری و شکوفایی صنایع و معادن کشور نقش خود را خوب ایفا کنند؟ این سوال‌هایی است که باید در این مقطع از مدیران ارشد این سازمان‌ها و متوالیان بخش صنعت و معدن کشور پرسید.
ایدرو قرار بود در چهار حوزه فعالیت داشته باشد، گسترش صنایع در نقاط محروم، توسعه صنایع نوین، نوسازی صنایع فرسوده مانند نیشکر هفت تپه و نساجی مازندران و … و ایجاد سرمایه گذاری‌های جدید در حوزه خودرو، نفت و گاز و … ما چقدر توانست به ۴ فرزند خود برسد؟
غیر از سرمایه گذاری‌های محدود در برخی قطعات خودرو و حالا قرارداد رنو که مانند تازه عروس و دامادها مشکل مسکن دارند و شروع زندگی شان عقب می‌افتد، در حوزه‌های دیگر عمکرد موفقی داشته است؟
قطعا نمی‌توان حداقل در بحث وسازی صنایع، توسعه صنایع نوین و گسترش صنایع در مناطق محروم کارنامه موفقی را برای این سازمان متصور بود.
خصوصی سازی‌های بی مورد شرکت‌های زیر مجموعه ایدرو و پول‌های آن که هیچ وقت به چرخه سرمایه گذاری‌های جدید ایدرو بر نگشت شاید دلیل اصلی این عقب ماندگی‌ها باشد اما قطعا نگاه مدیریت‌ها و عدم ثبات در صندلی ریاست این سازمان در ۱۰ سال گذشته شاید به این ناکامی بزرگ دامن زده باشد.
از آن طرف سازمان بزرگ ایمیدرو بسیاری از شرکت‌های بزرگ فولادسازی، ذغال سنگ، مس، روی و … را سر سفره خود بزرگ کرده است.
سازمان توسعه معادن و صنایع معدنی ایران که روزی بزرگترین سازمان زیر مجموعه وزارت صنایع سابق محسوب می شد حالا در شاهکار طرح‌های فولادی دولت نهم و دهم درجا می‌زند و هنوز برای هفت دختر ناقص طرح‌های فولادی خود خواستگار درست و درمانی پیدا نکرده است.
این سازمان که قرار بود کشور را به مرز تولید ۴۰ میلیون تن فولاد در سال ۱۴۰۴ برساند، هنوز آرزوی تولید ۲۰ میلیون تن را دارد و خیلی بعید به نظر می‌رسد حداقل در این یک حوزه نمره قبولی کسب کند.
وضعیت ایمنی معادن، تکمیل زنجیره تولید صنایع معدنی از جمله فولاد و بسیاری از موارد دیگر شاید کارهای روی زمین مانده ایمیدرویی‌ها باشد که حالا با ابقا کرباسیان برای چهارساله دوم شاید دیگر بهانه ثبات مدیریتی را هم نتوان برای روی زمین ماندن کارهای اساسی این سازمان قبول کرد.
سازمان‌های توسعه در یک کلام علی رغم اسمشان در این سال‌ها نه‌تنها نتوانستند توسعه‌ای به همراه داشته باشند بلکه در گذر دولت‌های مختلف یا بودجه‌هایشان ناقص شد و یا داشته‌هایشان هم ستانده شد تا زخم‌هایی دیگر وزارت صنعت را درمان کند.
مدیر مسئول صنعت کار: رضا حسینی
انتهای پیام/
